29

Nov

2015

Η κάκωση των μυών είναι μία πολύ συχνή και παρεξηγημένη κάκωση, γιατί δεν υποπίπτει στην αντίληψη του αθλητή (αφού μπορεί να περπατά και να κινείται χωρίς ενοχλήσεις) παρά μόνο αν είναι υψηλού βαθμού. Συχνά, στις κακώσεις αυτές δε δίνεται ιδιαίτερη σημασία από τους αθλητές, με φυσικό επόμενο να μην αντιμετωπίζονται, με αποτέλεσμα να υποτροπιάζουν αρκετές φορές αλλά και να χάνονται αρκετές ημέρες αθλητικής δραστηριότητας από αυτή την απουσία διάγνωσης και αντιμετώπισης. 
Οι μύες αποτελούν περίπου το 40% του σωματικού μας βάρους και κατέχουν τα εξής τρία τμήματα:Τους τένοντες-έκφυση και κατάφυση-και τη γαστέρα. Η γαστέρα είναι το μέρος στο οποίο πραγματοποιείται η συστολή. Η συχνότητα μίας τέτοιας κάκωσης (θλάση) ανέρχεται περίπου σε ποσοστό 10%-20% των κακώσεων. 
Ο τραυματισμός γίνεται είτε από άμεση πλήξη, είτε από απότομη και έντονη σύσπαση, είτε ακόμα και από απότομη και μεγάλη διάταση του μυός. Η θλάση (τράβηγμα των μυών) είναι ολική ή μερική. Όταν συμβεί η θλάση, δημιουργείται ένα αιμάτωμα στην περιοχή. 
Έχει πολύ μεγάλη σημασία μόλις γίνει η κάκωση και όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε το αιμάτωμα που δημιουργείται και γενικότερα την αιμορραγία, τοποθετώντας πάγο και επιδένοντας την περιοχή. Οι παράγοντες, που παίζουν ρόλο στην προδιάθεση κάποιου αθλητή να πάθει μία μυϊκή κάκωση είναι: 
Α. Το μη επαρκές ζέσταμα (δηλαδή, ζέσταμα χωρίς ένταση στο τρέξιμο και τις διατάσεις των μυών). 
Β. Η ελλιπής εξάσκηση των μυών. 
Γ. Να μην έχει ο μυς την ισχύ που απαιτείται. 
Δ. Να είναι ατροφικός από κάποια παλιά κάκωση. 
Ε. Να υποτροπιάζει, δηλαδή να κινδυνεύει να ξαναπάθει ζημιά εκεί που είχε συμβεί μια παλιά κάκωση. 
Στ. Υπερκόπωση. 
Z. Ο κρύος καιρός, που προδιαθέτει την αύξηση της συχνότητας των κακώσεων αυτών. 
Κύριο σύμπτωμα των μυϊκών κακώσεων είναι ο πόνος, ο οποίος είναι οξύς σε κάθε σύσπαση του μυός και δημιουργείται από την ώρα που συμβαίνει η κάκωση. Αν υπάρχει μερική ρήξη υπάρχει πόνος αλλά ταυτόχρονα διατηρείται η κίνηση του μέλους. Αν όμως η ρήξη είναι ολική τότε δεν υπάρχει δυνατότητα κίνησης. Η ευαισθησία στην περιοχή και το πρήξιμο είναι άλλα δύο συχνά συμπτώματα. 
Επίσης είναι δυνατόν, αν ψηλαφίσουμε το μυ στο σημείο της κάκωσης, να δούμε ένα βαθούλωμα. Μετά από ένα χρονικό διάστημα (περίπου 24 ώρες) από το κτύπημα, είναι πιθανό (στην περιοχή της κάκωσης ή λίγο κάτω από αυτήν) να εμφανιστεί μελανιά ή κάποια άλλη αλλαγή χρώματος. Το γεγονός αυτό σημαίνει εμφάνιση αιματώματος. 
Τις πρώτες βοήθειες στην αντιμετώπιση των θλάσεων συνιστούν τα ψυχρά επιθέματα (τοποθέτηση παγοκύστης) και το τύλιγμα του συγκεκριμένου σημείου με έναν ελαστικό επίδεσμο. Aμεσο στόχο αποτελεί η διακοπή της αιμορραγίας. Αμέσως μετά, πρέπει να επισκεφτούμε τον ειδικό ιατρό για να αξιολογήσει το βαθμό της κάκωσης. 
Η θεραπεία της θλάσης πραγματοποιείται συνήθως με την εξής διαδικασία: Μετά την πρόκληση της θλάσης, το επόμενο 24ωρο ή ακόμα και 48ωρο, τοποθετούμε κρύα επιθέματα για 15-30 λεπτά, κάθε δύο ώρες. Όταν περάσουν οι πρώτες δύο ημέρες, ανάλογα με το βαθμό της κάκωσης, ξεκινάει και η φυσιοθεραπευτική αντιμετώπιση, κυρίως με υπέρηχους. Το πιο σπουδαίο σημείο είναι, μετά την 5η περίπου ημέρα και εφόσον πρόκειται για μικρή θλάση, να ξεκινήσουμε διατατικές ασκήσεις, έτσι ώστε οι κολαγόνες ίνες, οι οποίες επουλώνουν την κάκωση, να κατευθυνθούν προς τη φορά των μυϊκών ινών. 
Οι διατάσεις αυτές πρέπει να γίνονται στα όρια του πόνου και να μην είναι ούτε παθητικές, ούτε υπερβολικά πιεστικές για την περιοχή της θλάσης. Μετά από περίπου δύο-τρεις ημέρες (χρονικό διάστημα που εξαρτάται από το πόσο σοβαρή είναι η θλάση) και αφού έχουν προηγηθεί οι διατατικές ασκήσεις, ξεκινούν οι ασκήσεις ενδυνάμωσης του μυός. Όλες αυτές οι ενέργειες συνοδεύονται πάντα από παγοθεραπεία.